การจัดการน้ำด้วยวิธีการทางธรรมชาติ

การเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศที่เกิดขึ้นในปัจจุบันทำให้สภาพอากาศเกิดความผันผวน และเป็นสาเหตุที่ทำให้หลายพื้นที่เผชิญกับปัญหาทางด้านน้ำ ทั้งน้ำแล้ง น้ำหลาก น้ำทะเลหนุน โดยมีการคาดการณ์ว่าในอนาคตเราจะยิ่งต้องเผชิญกับปัญหาเหล่านี้ถี่มากขึ้น และหนักมากขึ้นหากยังไม่สามารถแก้วิกฤตการได้ การรับมือกับภัยพิบัติที่อาจจะเกิดขึ้นจึงเป็นประเด็นที่ทั่วโลกให้ความสนใจในปัจจุบัน

จากการพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีและวิศวกรรมที่มีความก้าวหน้ามาตั้งแต่ยุคปฎิวัติอุตสาหกรรม ทำให้ที่ผ่านมาระบบโครงสร้างทางวิศวกรรม หรือ grey structure เช่น ท่อส่งน้ำ รางระบายน้ำ เขื่อน ฝาย เป็นระบบหลักที่ถูกนำมาใช้ในการบริหารจัดการน้ำ การใช้ระบบการจัดการน้ำรูปแบบนี้จะเป็นการกำหนดบทบาทขององค์ประกอบแต่ละอย่างอย่างตายตัวเช่น ท่อระบายน้ำมีหน้าที่ส่งน้ำ บ่อน้ำมีหน้าที่กักเก็บน้ำ อันจะเห็นได้ว่าน้ำจะอยู่ได้เฉพาะในพื้นที่ที่ถูกกำหนดไว้ จะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับองค์ประกอบหรือสิ่งอื่นที่อยู่รอบข้าง น้ำจึงถูกตัดขาดออกจากบริบทรอบข้างอย่างสิ้นเชิง นอกจากนี้การจัดการน้ำในรูปแบบนี้ยังมีประสิทธิภาพจำกัด เนื่องจากจะสามารถกักเก็บและลำเลียงน้ำได้ในปริมาณเท่ากับที่ศักยภาพของโครงสร้างรองรับได้ หากน้ำมีปริมาณมากว่าศักยภาพในการรองรับจะเกิดปัญหาน้ำท่วมตามมา ในทางกลับกัน น้ำที่ถูกกักเก็บไว้ก็มีปริมาณที่จำกัดเช่นกัน ทำให้ในช่วงที่ต้องเผชิญกับฤดูแล้งที่ยาวนานจะเกิดปัญหาการขาดแคลนน้ำ